Ontroering, diep ontroerd! #LENSOPDEMENS2025

Deze week kreeg ik een mail dat mijn ingezonden foto deze zomer te zien zal zijn tijdens Fotofestival Pelt dus een beetje trots ben ik wel! Ik had ook een foto ingestuurd via mijn opleiding CURSA, waar ik nog steeds de avondschool doe en inmiddels al met cursus de zoveelste bezig ben. Ook van die ingezonden foto kreeg ik gisteren de bevestiging dat deze door de jury was goedgekeurd.

Trots als ik was besloot ik hetzelfde verhaaltje en de foto's door te sturen naar mijn familie. Dit schreef ik erbij:

Deze foto's zijn geselecteerd door de jury voor de internationale wedstrijd "lens op de mens" en zal van 8 juni t/m 28 september 2025 te zien zijn in de straten van Pelt. Deze stad zal in de zomermaanden omgetoverd worden tot een openlucht tentoonstelling met nog heel veel andere foto's. 😊

Het sub-thema voor 2025 is ‘de kwetsbaarheid van de mens’.

Op de 1e foto zie je 3 mannen in een township, lowerclass. Deze mannen waren hunkerend opzoek naar verdoving, hun eigen gemaakte brouwsel moest daar voor zorgen...

De 2e foto vertelt het verhaal van een kleine man die opgroeit bij zijn oma, lowerclass in een township.

Hun huisje wordt gedeeld met veel andere gezinnen en hun kamer is 2 bij 1,5 m.

Deze kleine man is volledig gelukkig in de armen van zijn oma, terwijl buiten nog maar een paar m van hem vandaan een vreselijke harde wereld is van alcohol misbruik doordat er illegaal bier wordt gestookt, het gebruik van crack heel gewoon is en de mensen echt in krotten wonen. Dan nog maar te zwijgen over de vooroordelen en discriminatie..

Deze kleine man, hij moet nog beginnen in deze wereld, zal nog heel vaak de juiste keuzes moeten maken, maar staat al met 3 - 0 achter.....

Wij aanschouwen hem, moeten om hem glimlachen, maar tegelijkertijd ook heel hard slikken!

(Want dat was ook echt zo, toen we deze zomer daar stonden en die brok in mijn keel voelde ik nog lang!)

Deze zomer zijn we met het gezin naar Zuid Afrika geweest. Lang geleden zagen we op tv bij 3 op Reis dat Menno een Township, Langa bezocht. Ik wilde dat ook, maar was dat veilig en goed te doen? R heeft minder zorgen en hij wilde er ook graag heen , dus we besloten om een rondleiding met een gids te boeken.

Mijn camera lag in de auto, ik kon hem nog altijd pakken als we foto's mochten nemen. Ik wist niet of dat op prijs werd gesteld, maar dat was het wel. Toen ik die kleine man zag, wist ik het, ik wilde zijn verhaal vertellen en vroeg toestemming. Oma leek trots te zijn en vond het goed. Toen was ik helemaal vastberaden om het verhaal te mogen vertellen.

Deze week hoorde ik eerst dat mijn foto van het brouwsel door was, dus dat deelde ik eerst in de familie. Ik zat in de auto toen ik me bedacht, wat nu als deze foto in de prijzen zou vallen.... pling....whatsápp... mama... "Deze foto verdient de eerste prijs!" Nou zeg... die navelstreng... die navelstreng.... hij zal altijd verbonden blijven! Het deed me wat. Ook het compliment.

Gisteren bij de les hoorde ik ook dat mijn 2e foto door was, de mijne wel, maar niet alle inzendingen vanuit school waren door.

Net belde papa, of ik thuis was. Ze kwamen langs met de fiets... en direct daarachteraan: 'Moeten wij bij die beroemde fotograaf zijn?" Ik moest lachen.. "'Ik ben zo trots op jou Tasja! Jouw foto vertelt een verhaal en ik had wat je geschreven had nog niet gelezen, maar ik voelde het.!"

Tja daar zat ik, achter mijn bureau, nieuwe foto's aan het editen, met tranen in mijn ogen enn alweer moest ik slikken bij deze foto, maar nu om papa die mij zo'n dik compliment gaf en ik voelde zijn trotsheid door de telefoon.

Mama reageerde gisteren al en zei dat het jongetje met een vrolijke blik in de toekomst keek en deze gedachte houd ik maar vast, want dat is een fijne gedachte en op dat moment was dat ook zo.

Zo direct komen ze, die papa en mama van mij en dan ga ik ze als 1e een dikke knuffel geven.

Liefs Tas